De chronisch zieke bubbel, twijfel en angst
Door Voor Vechters op te richten heb ik mijn ziek zijn een grotere plek in mijn leven gegeven. Ondanks dat dit een bewuste keuze is geweest, blijft dit voor mij tot vandaag een van de lastigste dingen aan het opzetten van dit concept. De sieraden die ik maak vangen veel emotie. En die emotie die voel ik. Die voel ik wanneer ik de ontwerpen maak, die voel ik wanneer ik de sieraden fotografeer en die voel ik wanneer ik een bestelling in aan het pakken ben. Op dat laatste moment voel ik die emotie het meest. Dan wordt het namelijk persoonlijk. Door te zien welke sieraden een klant bestelt, krijg ik als verkoper een stukje van hun verhaal te zien. Die verhalen zijn vaak kwetsbaar, waardoor ze me raken.Waar dit binnen het bestelproces nog een naam op een scherm blijft met een adres erbij, wordt dit op Instagram een gezicht. Het gaat om échte mensen met échte verhalen, daar kan je niet meer omheen. De bubbel die ontstaat is er niet een waarin veel mensen voorkomen die leven naar het 'lang leve de lol' principe. Mijn netwerk bestaat voornamelijk uit prachtige vrouwen met ieder hun eigen verhaal: vrouwen die hun positieve instelling en de weg hier naartoe delen, vrouwen die van shitgirl naar fitgirl zijn gegaan (ja, dit is echt de Instagram naam, ik hou ervan!) en vrouwen die helaas regelmatig moeten delen dat zij wéér in het ziekenhuis liggen. Dit maakt voor mij het scrollen door m'n tijdlijn een heel andere ervaring dan 'normaal'. Ik merk zelf dat ik hier de ene keer beter mee om kan gaan dan de andere keer. Er zijn momenten dat ik het te confronterend vind en mijn Voor Vechters account afsluit. Aangezien er toch ook echt een zakelijk aspect aan het oprichten van een webshop hangt, is dit niet de meest handige oplossing. En ook zelf wil ik deze verhalen op een andere manier gaan ervaren. Toen ben ik gaan nadenken... Waar komt dit overweldigende gevoel vandaan? Waarom wil ik het liefst de struisvogelmethode toepassen als ik verhalen van mensen lees die overeenkomen met mijn eigen verhaal? Een groot deel van dit antwoord ligt in mijn eigen onzekerheid. Die onzekerheid is vanaf het begin van mijn hele proces aanwezig geweest, omdat artsen geen verklaring konden vinden voor mijn klachten. Dit, en het feit dat de eerste dag waarop ik thuis bleef van school er een was met een toets, zorgde ervoor dat ik enorm aan mezelf ging twijfelen. Misschien was er inderdaad niets aan de hand... Of was het gewoon die typische stress die de dokter zo vaak bij VWO-meisjes zag. Uiteindelijk kwam er na jaren (!) een diagnose: lyme. Ondanks dat dit duidelijkheid gaf, belandde ik in een tweestrijd. De diagnose was namelijk niet in het reguliere ziekenhuis gesteld, maar in een particuliere praktijk. Ik was het dan misschien absoluut niet eens met de, in mijn ogen arrogante, houding van de artsen die geen andere opties kennen dan 'afwijking gevonden door artsen' en 'het zit in je hoofd', vond ik het lastig om 100% vertrouwen in de diagnose van deze alternatieve arts te hebben. De nieuwe en afwijkende methodes die hij toepaste hielpen mij daar ook niet altijd bij. Tot op de dag van vandaag durf ik niet met zekerheid te zeggen dat ik lyme heb en dat is vermoeiend, lastig en soms ronduit kut. Dit uit zich bij mij namelijk in een angst om als fraudeur ontmaskert te worden. Ik ben bang dat mensen erachter zullen komen dat de dokters vanaf dag 1 gelijk hadden en dat het allemaal in mijn hoofd, of in ieder geval tussen mijn oren, zat. Op een bepaalde manier houdt me dit ook tegen in het proces wat ik begonnen ben met Voor Vechters. Ik vind het lastig om te staan voor mijn verhaal en mijn concept, omdat ik het moeilijk vind om vertrouwen te hebben in mijn eigen ervaringen en gevoelens. Misschien is het uitspreken van deze gevoelens een eerste stap. En hopelijk bereik ik uiteindelijk het punt waarop ik mezelf geen aansteller vind als ik weer eens niet kook.